กรีดร้องออกมาดัง ๆ (บทกวีแต่งโดย ท่านอนุตราจารย์ชิงไห่)

ฉันไม่อาจใช้ชีวิต อยู่ในโลกที่ถูกจำกัด ที่ซึ่งผู้คนต่างจับจองและควบคุม!

ฉันอยากก้าวข้ามและไปเหนือ พันธนาการและขีดจำกัดทั้งหมดนี้! ฉันต้องสูดอากาศบริสุทธิ์ ที่ซึ่งกลิ่นหอมของสวรรค์ ฉันต้องไป ที่ซึ่งมีสายลมพัดเอื่อย ๆ

ปล่อยให้ฉันมีชีวิตอยู่ ปล่อยให้ฉันเติบโต ปล่อยให้ฉันเป็น ฉันเอง!

แม้จะแตกต่าง แม้จะดูแปลก สำหรับคุณ แต่ชีวิตของฉันเป็นของฉัน ฉันจะดำเนินชีวิตตามแบบ ที่ฉันพอใจ!

ถ้าคุณไม่มอบความสงบสุขให้ผู้อื่นได้ ก็อย่ากวนคลื่นลมแรง

ปล่อยฉันให้เป็นอิสระ! ฉันจะบินไปกับนก ฉันจะขึ้นพร้อมกับพระอาทิตย์ ฉันจะหลับฝันบนพื้นผิว ของพระจันทร์ และฉันจะเขียนบทกวี เพื่อกลีบดอกกล้วยไม้ป่า

ฉันจะร้องเพลงท่ามกลางสายฝนเย็นๆ ของวันแรกของฤดูร้อน ฉันจะปีนต้นไม้ในป่า และล่องลอยไปบนคลื่น ของมหาสมุทร ฉันจะวาดใบหญ้าที่อ่อนนุ่ม ของฤดูใบไม้ผลิ!

ฉันจะวิ่งกับผีเสื้อในทุ่ง ด้วยเท้าเปล่า ฉันจะเล่นซ่อนหา กับปลาในแม่น้ำ ฉันจะร้องเพลงพื้นบ้าน ในตอนดึกของฤดูใบไม้ร่วง

ฉันจะเดินเล่นใน เส้นทางป่าที่เป็นมิตร! ฉันจะเพลิดเพลินไปกับสวนที่ชุ่มฉ่ำ ผลไม้สุก พวกมันจะร่วงลงมาจากต้นไม้ เพื่อฉัน!

ฉันจะทำสิ่ง ที่คุณคิดว่า โง่เขลาและบ้า แต่ฉันจะชอบมันมาก!

ปล่อยให้ฉันเป็นตัวเอง ปล่อยให้ฉันหายใจ!

โอ้ สวรรค์ โอ้ พระเจ้า โปรดฟังฉัน! โอ้ เหล่าเทวดาทั้งหลาย ยกฉันขึ้น!